EJAJ co to będzie?! Czyli moje pierwsze zmagania z AI

Obiecałam sobie, że ten blog będzie rozwojowy, że wewnętrzna droga będzie się uzewnętrzniać. Dziś stanęłam właśnie przed takim zadaniem, a w sumie to sama sobie je postawiłam. Przede mną pierwsze w moim życiu zmagania z tworzeniem przy pomocy sztucznej inteligencji. Ale o jej rezultatach za chwilę. Tak naprawdę, to wcale ich jeszcze nie ma, kiedy to piszę, więc będzie na bieżąco.

Dlaczego jest to dla mnie takie trudne? Eh to takie typowe… bo kiedyś były czasy, a teraz czasów nie ma… Mój styl uczenia, możliwości, pomoce, realia, wszystko było inne, było to 3 dekady temu. Dopiero w czwartej klasie podstawówki pojawiły się komputery, jeden na dwie, czy trzy osoby, a w nich oczywiście nie było internetu. Miałam naście lat, kiedy komputer pojawił się w moim domu, pamiętam wręcz bardzo komiczne sytuacje, tzn. komiczne to one się wydają teraz, wtedy były problematyczne, a nie było przecież, gdzie tego sprawdzić... nie było tego jeszcze w internecie, a tym bardziej nie było tego w książkach. Jedna z nich śmieszy mnie za każdym razem, kiedy wspomnę, jak całą rodziną zastanawialiśmy się, czy możemy mieć tylko jeden adres mailowy, czy każdy może mieć swój? W rezultacie założyliśmy jeden wspólny, ale mój tata do tej pory go używa.

Wtedy komputery nie były używane do nauki, czy szukania informacji, bo wszystko dopiero się budowało, nie było Wikipedii, nie było stron z informacjami, najwięcej informacji czerpało się ze stron forumowych, więc w od innych ludzi, a skąd oni mieli tę wiedzę? Dlatego komputer wtedy był głownie do grania w Simsy, pasjansa, rozmów na Gadu-Gadu… Skąd w takim razie czerpało się wiedzę? A no z książek, z podręczników, z lekcji, z segregatorów wysyłkowych „Świat wiedzy” i „Życie świata” (jeszcze niedawno były w piwnicy moich rodziców), z encyklopedii, z atlasów… no i oczywiście z czasopisma Bravo ;)

Przyznam szczerze, że mam nie tylko wielki sentyment do tego, ile po prostu czułam, że autentycznie się uczę. No dobra, sentyment jest na pierwszym miejscu. Ale samodzielne wyszukiwanie informacji, redagowanie ich, przepracowywanie było czymś, co naprawdę bardzo lubiłam w nauce. Musiałam się przyłożyć porządnie, żeby zdobyć wiedzę, napisać wypracowanie, zrobić gazetkę, czy wystawę szkolną. Dzisiejsze metody są zupełnie inne i bardzo ciężko jest mi się dostosować, pewnie i ze względu na wiek i ze względu na wspomniany sentyment i chyba przede wszystkim ze strachu przed zmianami. A tak najbardziej to chyba ze względu na paskudnika technologicznego, którego mam w sobie. Oj to nie są żarty, kiedyś zepsułam nawet dekoder telewizyjny. A dziś, przy moich pierwszych próbach z AI, zawiesił się cały internet w domu! I musiałam zrestartować komputer, żeby w ogóle cokolwiek działało… Nie wspomnę już nawet o podśmiechujkach męża, który mówi, że od samego patrzenia psuję sprzęty.

Przechodząc do wydarzeń z dziś. Po praktykach w przedszkolu otrzymałam swój temat do samodzielnego prowadzenia moich pierwszych zajęć z dziećmi. Bardzo mi się temat spodobał i od razu wpadłam na pomysł, żeby część przeprowadzić w formie teatrzyku Kamishibai. Problem polega na tym, że nie umiem malować, a trzeba by jednak stworzyć ilustracje. Pomyślałam więc, że to idealny moment, aby otworzyć się na sztuczną inteligencję, tym bardziej, że ostatnio właśnie między innymi do tego inspirował profesor na wykładzie. A ja nigdy wcześniej nie korzystałam z czatu GPT, nigdy nie tworzyłam grafik… trudno, co ma być to będzie.

Pierwsze próba wygenerowania rysunku na podstawie opisu, udała się świetnie! Skorzystałam z Canvy (może dlatego, że na Canvie już wcześniej pracowałam i ją znam i nawet nie widziałam, że ma taką opcję). Po wpisaniu tekstu: „Małe ośmiorniczki bawią się na rafie koralowej, w czystej wodzie w oceanie, obok nich przepływają ławice kolorowych ryb.”

No i wyszło dokładnie to, czego oczekiwałam. Niestety ta jedna próba korzystania przeze mnie ze sztucznej inteligencji zaburzyła tak bardzo równowagę świata, że Canva się zawiesiła i nie mogłam nic więcej zrobić. Wszechświat daje znaki?

W międzyczasie jedna z koleżanek, biegle korzystająca ze sztucznej inteligencji, stworzyła w czacie GPT całą nową bajkę (dużo lepszą, niż miałam zaproponowaną przez podręcznik) razem już ilustracjami i to wszystko dopasowane do formatu Kamishibai. Pierwszy odruch – przerażenie! Ale skoro podjęłam się nowych wyzwań, to…! Ściągnęłam aplikację ChatGPT i spróbuję sama stworzyć bajkę idealną na moje pierwsze samodzielnie prowadzone z dziećmi zajęcia.

Proszę o kciuki! Jakby ktoś zauważył jakieś sprzężenia prądowe, czy niespotykane aktywności atmosferyczne, to spokojnie! To tylko ja i sztuczna inteligencja zapoznajemy się.

Oczywiście rezultaty moich zmagań pokażę tutaj.